در نظام فلسفی فارابی رویکرد موکدی وجود دارد برای تعیین رتبه هر موجود در یک نظام سلسله مراتبی. تقریبا همه جا نخستین سخن از موجودات، حتی پیش از آنکه از ماهیت آن ها تعریفی به دست داده شود، شامل عباراتی است در سنجش نقص و کمالش نسبت به سایر موجودات. وظیفه اصلی فلسفه و تفکر همین تعیین رتبه و ساخت نظام ارزشی موجودات است. هستی از یک کمال مطلق آغاز می شود و جایگاه هر موجودی را میزان نقص و کمال آن معلوم می کند. نظام علی و معلولی نه تنها تبیین کننده چرایی و چگونگی وجود اشیاء است، بلکه همزمان تبیین کننده ارزش و رتبه وجودی و جایگاه اشیاء نیز هست، علت شریف تر از معلول است و همواره در یک ساختار طبقاتی ملاحظه می شود. تساوی هیچ جایی در تفسیر جهان ندارد، چنان که در جامعه بشری نیز تساوی هیچ نقشی در ساخت نظام مطلوب سیاسی ندارد.
